Από τη Γη στη Σελήνη: Το χρονικό ενός μεγάλου ταξιδιού

ΑΠΟΛΛΩΝ 8 — ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ: ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ 10

Το Apollo 8 ήταν η δεύ­τε­ρη επαν­δρω­μέ­νη δια­στη­μι­κή απο­στο­λή του δια­στη­μι­κού προ­γράμ­μα­τος Apollo, και η πρώ­τη που χρη­σι­μο­ποί­η­σε για την εκτό­ξευ­σή της τους νέους πυραύ­λους Saturn V. Με πλή­ρω­μα τον Frank Borman, τον James Lovell και τον William Anders ήταν η πρώ­τη στα χρο­νι­κά επαν­δρω­μέ­νη απο­στο­λή που μετέ­φε­ρε τους αστρο­ναύ­τες της στα πρό­θυ­ρα της Σελή­νης, επι­τρέ­πο­ντάς τους για πρώ­τη φορά να δουν με τα ίδια τους τα μάτια και απ’ ευθεί­ας τη σκο­τει­νή πλευ­ρά της Σελή­νης.

Το Apollo 8 εκτο­ξεύ­τη­κε στις 21 Δεκεμ­βρί­ου 1968, και 56 μόλις ώρες αργό­τε­ρα το πλή­ρω­μά του κατέ­γρα­φε μια δια­στη­μι­κή πρω­τιά, αφού έγι­ναν οι πρώ­τοι άνθρω­ποι που κατά­φε­ραν να εισέλ­θουν στο βαρυ­τι­κό πεδίο επιρ­ρο­ής ενός άλλου ουρά­νιου σώμα­τος, ή, για να το πού­με δια­φο­ρε­τι­κά, έγι­ναν οι πρώ­τοι άνθρω­ποι που κατά­φε­ραν να δια­σχί­σουν το ορό­ση­μο στο οποίο η βαρυ­τι­κή έλξη της Σελή­νης αρχί­ζει να γίνε­ται ισχυ­ρό­τε­ρη από αυτή της Γης. Σε 69 ώρες, 8 λεπτά και 16 δευ­τε­ρό­λε­πτα μετά την εκτό­ξευ­ση η προ­ω­θη­τι­κή μηχα­νή υπο­στή­ρι­ξης του δια­στη­μο­πλοί­ου τέθη­κε σε λει­τουρ­γία επί 4 λεπτά και 13 δευ­τε­ρό­λε­πτα προ­κει­μέ­νου να δώσει στο Apollo 8 την ώθη­ση που απαι­τού­νταν για να τη θέσει σε τρο­χιά γύρω από τη Σελή­νη.

Η διάρ­κεια λει­τουρ­γί­ας της μηχα­νής γι’ αυτό το συγκε­κρι­μέ­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα έχει τερά­στια σημα­σία, αφού εάν ήταν λίγο μεγα­λύ­τε­ρη το δια­στη­μό­πλοιο θα συντρί­βο­νταν στη Σελή­νη ενώ εάν έσβη­νε λίγο νωρί­τε­ρα θα προ­σέ­δι­δε στο σκά­φος μια τόσο ελλει­πτι­κή τρο­χιά που θα μπο­ρού­σε να το εκσφεν­δο­νί­σει στο Διά­στη­μα. Σύμ­φω­να με το σχε­δια­σμό των επι­στη­μό­νων και των μηχα­νι­κών της NASA, τρεις περί­που μέρες μετά την εκτό­ξευ­σή του, το Apollo 8 θα πλη­σί­α­ζε τη Σελή­νη από την σκο­τει­νή της πλευ­ρά, όπου για τους τρεις αστρο­ναύ­τες θα ήταν αόρα­τη, χαμέ­νη στο σκο­τά­δι. Όπως διη­γή­θη­κε αργό­τε­ρα ο Anders «… το μόνο που μπο­ρού­σα­με να δού­με ήταν μία μαύ­ρη τρύ­πα κενή από άστρα. Υπο­θέ­σα­με ότι ήταν το Φεγ­γά­ρι. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν η μονα­δι­κή στιγ­μή σε όλη τη διάρ­κεια της πτή­σης που σηκώ­θη­καν οι τρί­χες της κεφα­λής μου καθώς πλη­σιά­ζα­με σ’ αυτή την μεγά­λη μαύ­ρη τρύ­πα».

Καθώς το Apollo 8 συνέ­χι­ζε να κινεί­ται στην τρο­χιά του γύρω από τη Σελή­νη κατευ­θυ­νό­με­νο από τη σκο­τει­νή προς την φωτει­νή της πλευ­ρά, οι τρεις αστρο­ναύ­τες άρχι­σαν να βλέ­πουν επι­τέ­λους την ανώ­μα­λη και σπαρ­μέ­νη από κρα­τή­ρες επι­φά­νειά της να ανα­δύ­ε­ται σιγά-σιγά μέσα από το σκο­τά­δι καθώς άρχι­ζε να τη φωτί­ζει το φως του Ήλιου. Το θέα­μα ήταν πράγ­μα­τι εντυ­πω­σια­κό. Δεν μπο­ρού­σαν όμως να φαντα­στούν ότι λίγο αργό­τε­ρα θα παρα­τη­ρού­σαν και κάτι ακό­μα που οι επι­στή­μο­νες της NASA δεν είχαν προ­βλέ­ψει, κάτι ακό­μη πιο εκπλη­κτι­κό. Καθώς το Apollo 8 συμπλή­ρω­νε την τρί­τη περι­στρο­φή του γύρω από τη Σελή­νη, ξεπρο­βάλ­λο­ντας για μιαν ακό­μη φορά από τη σκο­τει­νή της πλευ­ρά προ­κει­μέ­νου να αρχί­σει την τέταρ­τη διέ­λευ­σή του από την πλευ­ρά της Σελή­νης που φαί­νε­ται από τη Γη, ο Borman, ο Lovell και ο Anders αντί­κρι­σαν ένα θέα­μα που κανέ­να ανθρώ­πι­νο μάτι δεν είχε δει ως τότε: την Γη να ανα­τέλ­λει πάνω από την επι­φά­νεια της Σελή­νης.

Σύμ­φω­να με τα λόγια του Anders: «όταν κοί­τα­ξα προς τα πάνω και είδα τη Γη να ξεπρο­βά­λει πάνω από αυτό το απο­γυ­μνω­μέ­νο, έρη­μο και ταλαι­πω­ρη­μέ­νο σελη­νια­κό ορί­ζο­ντα, μία Γη η οποία ήταν το μονα­δι­κό χρώ­μα που μπο­ρού­σα­με να δού­με, μία ιδιαί­τε­ρα εύθραυ­στη Γη, μία πολύ ευαί­σθη­τη Γη, σχε­δόν άμε­σα με συνε­πή­ρε η σκέ­ψη ότι παρό­λο το τερά­στιο ταξί­δι που κάνα­με για να φτά­σου­με στη Σελή­νη εντού­τοις το σπου­δαιό­τε­ρο και σημα­ντι­κό­τε­ρο πράγ­μα που αντι­κρί­ζα­με ήταν ο ίδιος μας ο πλα­νή­της, η Γη.»

Τη παρα­μο­νή των Χρι­στου­γέν­νων και ενώ η δια­στη­μο­συ­σκευή εξα­κο­λου­θού­σε να βρί­σκε­ται σε τρο­χιά γύρω από τη Σελή­νη, τα μέλη του πλη­ρώ­μα­τος έκα­ναν μια ζωντα­νή τηλε­ο­πτι­κή ανα­με­τά­δο­ση στη διάρ­κεια της οποί­ας διά­βα­σαν και απο­σπά­σμα­τα από το βιβλίο της «Γένε­σης». Το από­γευ­μα των Χρι­στου­γέν­νων το πλή­ρω­μα ολο­κλή­ρω­σε την πέμ­πτη και τελευ­ταία τους τηλε­ο­πτι­κή μετά­δο­ση ξενα­γώ­ντας τους τηλε­θε­α­τές ολό­κλη­ρου του κόσμου, που παρα­κο­λου­θού­σαν εντυ­πω­σια­σμέ­νοι από τη Γη, στο εσω­τε­ρι­κό του δια­στη­μο­πλοί­ου τους και δεί­χνο­ντάς τους πώς ζει ένας αστρο­ναύ­της στο Διά­στη­μα. Η κάλυ­ψη της απο­στο­λής του Apollo από τα μέσα μαζι­κής ενη­μέ­ρω­σης ήταν τερά­στια. Περισ­σό­τε­ροι από 1.100 δημο­σιο­γρά­φοι κάλυ­ψαν το γεγο­νός ενώ το BBC μετέ­δω­σε τις εικό­νες από το Διά­στη­μα σε 54 χώρες και 15 δια­φο­ρε­τι­κές γλώσ­σες. Έχει ειπω­θεί μάλι­στα ότι το ένα τέταρ­το των κατοί­κων της Γης που ζού­σαν εκεί­νη την επο­χή είδαν είτε ζωντα­νά είτε καθυ­στε­ρη­μέ­να την μετά­δο­ση των αστρο­ναυ­τών τη παρα­μο­νή των Χρι­στου­γέν­νων.

To Apollo 8 με πλή­ρω­μα τον Frank Borman, τον James Lovell και τον William Anders ήταν η πρώ­τη στα χρο­νι­κά επαν­δρω­μέ­νη απο­στο­λή που μετέ­φε­ρε τους αστρο­ναύ­τες της στα πρό­θυ­ρα της Σελή­νης, επι­τρέ­πο­ντάς τους για πρώ­τη φορά να δουν με τα ίδια τους τα μάτια και απ’ ευθεί­ας τη σκο­τει­νή πλευ­ρά της Σελή­νης.

Το Apollo 8 ήταν η δεύ­τε­ρη επαν­δρω­μέ­νη δια­στη­μι­κή απο­στο­λή του δια­στη­μι­κού προ­γράμ­μα­τος Apollo, και η πρώ­τη που χρη­σι­μο­ποί­η­σε για την εκτό­ξευ­σή της τους νέους πυραύ­λους Saturn V.

Το Apollo 8 εκτο­ξεύ­τη­κε στις 21 Δεκεμ­βρί­ου 1968, και 56 μόλις ώρες αργό­τε­ρα το πλή­ρω­μά του κατέ­γρα­φε μια δια­στη­μι­κή πρω­τιά, αφού έγι­ναν οι πρώ­τοι άνθρω­ποι που κατά­φε­ραν να εισέλ­θουν στο βαρυ­τι­κό πεδίο επιρ­ρο­ής ενός άλλου ουρά­νιου σώμα­τος

Σε 69 ώρες, 8 λεπτά και 16 δευ­τε­ρό­λε­πτα μετά την εκτό­ξευ­ση η προ­ω­θη­τι­κή μηχα­νή υπο­στή­ρι­ξης του δια­στη­μο­πλοί­ου τέθη­κε σε λει­τουρ­γία επί 4 λεπτά και 13 δευ­τε­ρό­λε­πτα προ­κει­μέ­νου να δώσει στο Apollo 8 την ώθη­ση που απαι­τού­νταν για να τη θέσει σε τρο­χιά γύρω από τη Σελή­νη.

Σύμ­φω­να με τα λόγια του Anders: «όταν κοί­τα­ξα προς τα πάνω και είδα τη Γη να ξεπρο­βά­λει πάνω από αυτό το απο­γυ­μνω­μέ­νο, έρη­μο και ταλαι­πω­ρη­μέ­νο σελη­νια­κό ορί­ζο­ντα, μία Γη η οποία ήταν το μονα­δι­κό χρώ­μα που μπο­ρού­σα­με να δού­με, μία ιδιαί­τε­ρα εύθραυ­στη Γη, μία πολύ ευαί­σθη­τη Γη, σχε­δόν άμε­σα με συνε­πή­ρε η σκέ­ψη ότι παρό­λο το τερά­στιο ταξί­δι που κάνα­με για να φτά­σου­με στη Σελή­νη εντού­τοις το σπου­δαιό­τε­ρο και σημα­ντι­κό­τε­ρο πράγ­μα που αντι­κρί­ζα­με ήταν ο ίδιος μας ο πλα­νή­της, η Γη.»

Το σχέ­διο πτή­σης του Apollo 8.

Οι τρεις αστρο­ναύ­τες Apollo 8