Από τη Γη στη Σελήνη: Το χρονικό ενός μεγάλου ταξιδιού

ΑΠΟΛΛΩΝ 9 & 10 — ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΟΚΙΜΕΣ: ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ 11

Στην διάρ­κεια του 1969 και πριν από την θρυ­λι­κή πτή­ση του Apollo 11 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν δύο ακό­μα δια­στη­μι­κές απο­στο­λές. Με πλή­ρω­μα τους James McDivitt, David Scott και Russell Schweickart το Apollo 9 εκτο­ξεύ­τη­κε στις 3 Μαρ­τί­ου 1969 για μια 10ήμερη απο­στο­λή σε τρο­χιά γύρω από τη Γη με σκο­πό τον έλεγ­χο για πρώ­τη φορά της λει­τουρ­γί­ας ολό­κλη­ρου του δια­στη­μι­κού σκά­φους Apollo, περι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και του θαλα­μί­σκου προ­σε­δά­φι­σης στη Σελή­νη. Επί 10 ημέ­ρες οι αστρο­ναύ­τες του Apollo 9 έκα­ναν συνε­χείς απο­συν­δέ­σεις και επα­να­συν­δέ­σεις της σελη­να­κά­του με τη κύρια δια­στη­μο­συ­σκευή, σαν ένα είδος προ­σο­μοί­ω­σης γι’ αυτό ακρι­βώς που θα έκα­ναν λίγους μήνες αργό­τε­ρα οι αστρο­ναύ­τες που θα πήγαι­ναν στη Σελή­νη. Παράλ­λη­λα, οι Schweickart και Scott πραγ­μα­το­ποί­η­σαν περι­πά­τους στο Διά­στη­μα ελέγ­χο­ντας τις νέες δια­στη­μι­κές στο­λές της NASA, τις πρώ­τες που είχαν δικά τους αυτό­νο­μα συστή­μα­τα δια­βί­ω­σης χωρίς να στη­ρί­ζο­νται στους «ομφά­λιους λώρους» που τους συνέ­δε­αν με το δια­στη­μό­πλοιο.

Το Apollo 10, με πλή­ρω­μα τους Thomas Stafford, John Young και Eugene Cernan, εκτο­ξεύ­τη­κε στις 18 Μαΐ­ου 1969. Η δια­στη­μι­κή απο­στο­λή του Apollo 10 απο­τέ­λε­σε την τελι­κή πρό­βα τζε­νε­ρά­λε της επαν­δρω­μέ­νης απο­στο­λής στη Σελή­νη που θα ακο­λου­θού­σε αμέ­σως μετά, αφού πραγ­μα­το­ποί­η­σε τους ίδιους ελέγ­χους που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν στην διάρ­κεια της απο­στο­λής του Apollo 9, αυτή τη φορά όμως σε τρο­χιά γύρω από τη Σελή­νη. Με την είσο­δο του δια­στη­μο­πλοί­ου σε τρο­χιά γύρω από τη Σελή­νη, ο Young παρέ­μει­νε στη κύρια δια­στη­μο­συ­σκευή ενώ οι αστρο­ναύ­τες Thomas Stafford και Eugene Cernan ανέ­λα­βαν να πιλο­τά­ρουν την σελη­νά­κα­το που είχαν ονο­μά­σει χαϊ­δευ­τι­κά «Σνού­πυ». Στη διάρ­κεια αυτών των πτή­σε­ων έλεγ­ξαν τη λει­τουρ­γία του ραντάρ και της μηχα­νής ανό­δου του θαλα­μί­σκου προσ­σε­λή­νω­σης ενώ επι­σκό­πη­σαν και το σημείο προσ­σε­λή­νω­σης στη Θάλασ­σα της Ηρε­μί­ας που είχε επι­λε­χθεί για τη απο­στο­λή του Apollo 11.

Την ίδια περί­που επο­χή άκρως απόρ­ρη­τες ται­νί­ες, που μόλις σχε­τι­κά πρό­σφα­τα είδαν το φως της δημο­σιό­τη­τας στη Δύση, έδει­ξαν και το μέγε­θος της τιτά­νιας προ­σπά­θειας των Σοβιε­τι­κών στον αγώ­να τους να κατα­κτή­σουν τη Σελή­νη. Έχο­ντας και αυτοί κατα­λή­ξει στην ίδια μέθο­δο πτή­σης με τους Αμε­ρι­κα­νούς, στο τερά­στιο σύμπλεγ­μα εκτό­ξευ­σης που είχαν κατα­σκευά­σει στο κοσμο­δρό­μιο Baikonur, 2.400 χιλιό­με­τρα νοτιο­α­να­το­λι­κά της Μόσχας, συναρ­μο­λο­γού­σαν ήδη το δικό τους σελη­νια­κό σκά­φος. Παράλ­λη­λα, κάτω από δρα­κό­ντεια μέτρα ασφα­λεί­ας και υπό άκρα μυστι­κό­τη­τα, είχαν ήδη αρχί­σει να συναρ­μο­λο­γούν και να πει­ρα­μα­τί­ζο­νται με τον τερά­στιο πύραυ­λο Ν‑1 με το οποίο σχε­δί­α­ζαν να μετα­φέ­ρουν το δια­στη­μό­πλοιό τους στη Σελή­νη.

Κι όμως, καθώς ο χρο­νι­κός ορί­ζο­ντας που είχε θέσει ο Kennedy πλη­σί­α­ζε και οι επι­στή­μο­νες της NASA αισθά­νο­νταν πλέ­ον ζεστή την ανά­σα των Σοβιε­τι­κών στο σβέρ­κο τους, η αμε­ρι­κα­νι­κή σελη­νά­κα­τος δεν ήταν ακό­μα έτοι­μη. Το βασι­κό πρό­βλη­μα που αντι­με­τώ­πι­ζαν οι επι­στή­μο­νες και οι μηχα­νι­κοί της NASA αφο­ρού­σε στην μεί­ω­ση του βάρους της, αφού για κάθε επι­πλέ­ον κιλό που θα προ­σε­δα­φι­ζό­ταν στην επι­φά­νεια της Σελή­νης και θα επέ­στρε­φε αργό­τε­ρα σε τρο­χιά χρειά­ζο­νταν 3 κιλά καυ­σί­μων. Έτσι, στην προ­σπά­θειά τους να ελατ­τω­θεί όσο το δυνα­τό περισ­σό­τε­ρο το βάρος της σελη­να­κά­του, το πάχος του προ­στα­τευ­τι­κού περι­βλή­μα­τος του θαλά­μου του πλη­ρώ­μα­τος είχε μειω­θεί στο ελά­χι­στο ενώ αφαι­ρέ­θη­καν τελεί­ως και τα καθί­σμα­τα.

Κι ενώ οι μηχα­νι­κοί προ­σπα­θού­σαν να ελατ­τώ­σουν το βάρος της σελη­να­κά­του, οι αστρο­ναύ­τες συνέ­χι­ζαν την εκπαί­δευ­σή τους στην δια­δι­κα­σία προσ­σε­λή­νω­σης, την ίδια στιγ­μή που οι γεω­λό­γοι Farouk El-Baz και Jim Head προ­σπα­θού­σαν να εντο­πί­σουν την ιδε­ώ­δη τοπο­θε­σία προσ­σε­λή­νω­σης. Από τα φινι­στρί­νια του Apollo 8 η επι­φά­νεια της Σελή­νης φαι­νό­ταν αρκε­τά ομα­λή, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως ήταν δια­φο­ρε­τι­κή. Οι φωτο­γρα­φί­ες που είχαν ληφθεί σε προη­γού­με­νες μη επαν­δρω­μέ­νες απο­στο­λές φανέ­ρω­ναν μια τρα­χιά και ανώ­μα­λη επι­φά­νεια γεμά­τη με κρα­τή­ρες, βου­νά και τερά­στιους βρά­χους. Εντέ­λει, για την προσ­σε­λή­νω­ση του Apollo 11 επε­λέ­γη μια συγκε­κρι­μέ­νη τοπο­θε­σία στα νότια της «Θάλασ­σας της Ηρε­μί­ας», καθώς οι προη­γού­με­νες μη επαν­δρω­μέ­νες δια­στη­μι­κές απο­στο­λές των Ranger 8, Surveyor 5 και Lunar Orbiter είχαν δια­πι­στώ­σει ότι η περιο­χή αυτή ήταν σχε­τι­κά επί­πε­δη και δεν θα δημιουρ­γού­σε ιδιαί­τε­ρα προ­βλή­μα­τα στις σχε­δια­ζό­με­νες δρα­στη­ριό­τη­τες των αστρο­ναυ­τών.

Ανα­φέ­ρε­ται για λόγους σύγκρι­σης ότι ένα σύγ­χρο­νο κινη­τό τηλέ­φω­νο (σαν τo iPhone 6) έχει 1,6 δις τραν­ζί­στορ και μπο­ρεί να εκτε­λέ­σει 3,36 δις εντο­λές το δευ­τε­ρό­λε­πτο, είναι δηλα­δή 32.600 φορές πιο γρή­γο­ρο από τους καλύ­τε­ρους υπο­λο­γι­στές που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν στο πρό­γραμ­μα Apollo και μπο­ρεί να εκτε­λεί οδη­γί­ες 120 εκατ. φορές γρη­γο­ρό­τε­ρα.

Στην διάρ­κεια του 1969 και πριν από την θρυ­λι­κή πτή­ση του Apollo 11 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν δύο ακό­μα δια­στη­μι­κές απο­στο­λές. Με πλή­ρω­μα τους James McDivitt, David Scott και Russell Schweickart το Apollo 9 εκτο­ξεύ­τη­κε στις 3 Μαρ­τί­ου 1969 για μια 10ήμερη απο­στο­λή σε τρο­χιά γύρω από τη Γη με σκο­πό τον έλεγ­χο για πρώ­τη φορά της λει­τουρ­γί­ας ολό­κλη­ρου του δια­στη­μι­κού σκά­φους Apollo, περι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και του θαλα­μί­σκου προ­σε­δά­φι­σης στη Σελή­νη.

Το σήμα του Apollo 9.

Η εκτό­ξευ­ση του Apollo 9 έγι­νε στις 3 Μαρ­τί­ου 1969.

Η σελη­νά­κα­τος έτοι­μη να απα­γκι­στρω­θεί από το προ­στα­τευ­τι­κό της κάλυμ­μα

Oι αστρο­ναύ­τες Schweickart και Scott πραγ­μα­το­ποί­η­σαν περι­πά­τους στο Διά­στη­μα ελέγ­χο­ντας τις νέες δια­στη­μι­κές στο­λές της NASA, τις πρώ­τες που είχαν δικά τους αυτό­νο­μα συστή­μα­τα δια­βί­ω­σης χωρίς να στη­ρί­ζο­νται στους «ομφά­λιους λώρους» που τους συνέ­δε­αν με το δια­στη­μό­πλοιο.

Επί 10 ημέ­ρες οι αστρο­ναύ­τες του Apollo 9 έκα­ναν συνε­χείς απο­συν­δέ­σεις και επα­να­συν­δέ­σεις της σελη­να­κά­του με τη κύρια δια­στη­μο­συ­σκευή, σαν ένα είδος προ­σο­μοί­ω­σης γι’ αυτό ακρι­βώς που θα έκα­ναν λίγους μήνες αργό­τε­ρα οι αστρο­ναύ­τες που θα πήγαι­ναν στη Σελή­νη.

Η προ­σθα­λάσ­σω­ση του Apollo 9 έγι­νε στις 13 Μαρ­τί­ου 1969

Το Apollo 10, με πλή­ρω­μα τους Thomas Stafford, John Young και Eugene Cernan, εκτο­ξεύ­τη­κε στις 18 Μαΐ­ου 1969.

Η δια­στη­μι­κή απο­στο­λή του Apollo 10 απο­τέ­λε­σε την τελι­κή πρό­βα τζε­νε­ρά­λε της επαν­δρω­μέ­νης απο­στο­λής στη Σελή­νη που θα ακο­λου­θού­σε αμέ­σως μετά.

Για μιαν ακό­μη φορά οι αστρο­ναύ­τες του Apollo 10 είδαν τη Γη να ξεπρο­βά­λει πάνω από το απο­γυ­μνω­μέ­νο, έρη­μο και ταλαι­πω­ρη­μέ­νο σελη­νια­κό ορί­ζο­ντα.

Με την είσο­δο του δια­στη­μο­πλοί­ου σε τρο­χιά γύρω από τη Σελή­νη, ο Young παρέ­μει­νε στη κύρια δια­στη­μο­συ­σκευή ενώ οι αστρο­ναύ­τες Thomas Stafford και Eugene Cernan ανέ­λα­βαν να πιλο­τά­ρουν την σελη­νά­κα­το που είχαν ονο­μά­σει χαϊ­δευ­τι­κά «Σνού­πυ».

Το Apollo 10 πραγ­μα­το­ποί­η­σε τους ίδιους ελέγ­χους που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν στην διάρ­κεια της απο­στο­λής του Apollo 9, αυτή τη φορά όμως σε τρο­χιά γύρω από τη Σελή­νη.